To samo morze…

To tytuł książki, którą ostatnio przeczytałam. Znalazłam ją przypadkiem w taniej książce na Brackiej w Krakowie (nie płacą mi za reklamę, z własnej woli polecam to miejsce).

Dzień był akurat upalny, więc niebieska okładka ze zdjęciem morza wywarła na mnie całkiem pozytywne wrażenie. Autor, Amos Oz, był mi znany tylko ze słyszenia – kilka opisów jego tekstów umieściłam w bibliografii na temat paktu autobiograficznego w literaturze, ale to było dawno i nie(stety)prawda… Mam jeszcze pewien sentyment do jego imienia i czasem szukając czegoś na temat Tori Amos, zdarzało mi się trafiać na Amosa Oza…

Był jeszcze jeden powód, dla którego zdecydowałam się na kupno tej książki, magiczne słowo z okładki proza poetycka. Cóż w nim magicznego? Trudno to wyjaśnić, ale na mnie działa ostatnio niemal jak afrodyzjak. Kiedyś zachwycała mnie poezja, ale potem jakoś przestałam ją tak głęboko odczuwać – o wiele trudniej się teraz zachwycam. Natomiast proza poetycka nadal mnie elektryzuje i pociąga, dlatego kupiłam To samo morze, chociaż może wcale nie to samo dla mnie i dla autora.

Na początku byłam trochę zagubiona, ale potem pojedyncze strumyki ludzkich historii zaczęły spływać do jednej, aczkolwiek zdradliwej rzeki. Czasem mijała nowoczesne mosty i miała betonowe brzegi, a zaraz potem przepływała przez cytrusowe gaje i górskie doliny, gdzie nikt nie próbował nad nią zapanować. Miała wiele rozwidleń – powstała z wielu i dzieli się na wiele. No tak, miało być o morzu, a piszę o rzece… Ale przecież i tak rzeki wpadają do morza, tutaj nawet do tego samego.

Wracając do tematu, to morze było zawsze blisko, tuż tuż za oknem lizało piaszczyste brzegi. O mieszkaniu w takim miejscu można sobie tylko pomarzyć… Tam właśnie mieszkał prozaiczny księgowy Alber, Dita, Betin, Gigi Ben Gal i inni. A Riko uciekł stamtąd do Tybetu, żeby odnaleźć samego siebie. Czasem z cienia wyłania się duch Nadii, wędrowny kupiec lub narrator, który przyznaje się do bycia sobą.

Autor chciał, żeby w tej książce była muzyka. Czy się mu udało? Z pewnością, ale jednak częściowo, tak. Tekst zwykle płynął jak woda, ale czasem zdarzały się tamy. Obawiam się tylko, że wynikały one raczej z polskiego przekładu. Niestety nie dam rady przeczytać oryginału po hebrajsku.

Więcej...

Czarny scenariusz przyszłości

Bibliotekarka

Pomarszczona babcia
w okularach
ze szkłami jak denka
od słoików
siedzi przy biurku

Uśmiecha się ciepło
do wszystkich
zawsze ma przy sobie
robótkę na drutach

Męczy się
przez kilka dni w roku
robiąc szkontrum...

Czy to mnie czeka?

I don’t think so!

Więcej...

Odcinek IV - Austria

Austria przywitała nas śniadaniem (składającym się z dwóch świeżych bułek, masełka, dżemu i kawy), podanym o 7 rano w pociągu. Jak się później okazało, było to typowe wiedeńskie śniadanie, bo nawet w McDonaldzie sprzedawali takie zestawy śniadaniowe…

Nasze zaspane oczy zobaczyły dworzec w Wiedniu przed 9 rano. Potem było szukanie hotelu, który miał być tuż za Warszawą… Oczywiście doba hotelowa zaczynała się od 14:00, więc tylko zostawiliśmy plecaki i ruszyliśmy dalej na podbój Wiednia.

Pojechaliśmy metrem do centrum i szwendaliśmy się po wąskich uliczkach między zabytkowymi kamieniczkami. Nie mogłam sobie darować, żeby chociaż z zewnątrz nie zobaczyć austriackiej biblioteki narodowej – tak, wiem, że to zboczenie. Widzieliśmy również słynny Stephansdom (Katedra św. Szczepana) i wiedeńską operę. Było strasznie gorąco, a my byliśmy strasznie zmęczeni, więc nie potrafiliśmy cieszyć się w pełni urokami miasta.


Dopiero po kąpieli i popołudniowej drzemce ruszyliśmy na podbój Wiednia z większą przyjemnością. Zwiedziliśmy wesołe miasteczko na Praterze, a potem był Apfelstrudel i Sachertorte na starym mieście oraz wieczorny spacer po Hofburgu.


Cały kolejny dzień spędziliśmy na zwiedzaniu pałacu Schönbrunn. Widzieliśmy tam piękne obrazy, meble i kilbe cesarskiej rodziny. Sporo czasu zajęło nam też obejrzenie cesarskich ogrodów, gdzie, oprócz kolorowych rabatek, znaleźliśmy labirynty i plac zabaw dla dzieci w każdym wieku.


Zostaliśmy również zaproszeni do piekarni przy pałacu na pokaz tradycyjnego wyrabiania Apfelstrudla – oczywiście z poczęstunkiem : ) Musimy kiedyś spróbować go upiec.


Zmęczeni zwiedzaniem poszliśmy na obiad. Chociaż knajpka nie była ekskluzywna, to jedzenie okazało się naprawdę dobre - zamówione przez nas sznycle ledwo mieściły się na talerzach. Potem wzięliśmy plecaki i ruszyliśmy na dworzec. Tam czekała nas miła niespodzianka, bo 2 godziny spędziliśmy w poczekalni pierwszej klasy – telewizor, wygodne fotele, darmowa kawa i zimne napoje : ) Ostatnią atrakcją podróży był przedział sypialny w pociągu Chopin z Wiednia do Warszawy. Wracaliśmy do domu zastanawiając się, kiedy uda nam się powtórzyć tę szaloną wyprawę.

Więcej...

Naprawdę nie dzieje się nic...

Naprawdę nie dzieje się nic

Czy zdanie okrągłe wypowiesz,
czy księgę mądrą napiszesz,
będziesz zawsze mieć w głowie
tę samą pustkę i ciszę.
Słowo to zimny powiew
nagłego wiatru w przestworze;
może orzeźwi cię, ale
donikąd dojść nie pomoże.
Zwieść cię może ciągnący ulicami tłum,
wódka w parku wypita albo zachód słońca,
lecz pamiętaj: naprawdę nie dzieje się nic
i nie stanie się nic - aż do końca.
Czy zdanie okrągłe wypowiesz,
czy księgę mądrą napiszesz,
będziesz zawsze mieć w głowie
tę samą pustkę i ciszę.
Zaufaj tylko warg splotom,
bełkotom niezrozumiałym,
gestom w próżni zawisłym,
niedoskonałym.
Zwieść cię może ciągnący ulicami tłum,
wódka w parku wypita albo zachód słońca,
lecz pamiętaj: naprawdę nie dzieje się nic
i nie stanie się nic - aż do końca.


muzyka Grzegorz Turnau
słowa Michał Zabłocki

A to tak apropos mojej ostatniej podróży do Krakowa. Nie wiedzieć czemu, akurat ta piosenka towarzyszyła mi podczas ostatniej wizyty w tym mieście. Nie był to pobyt smutny, ale oprócz zabawy, pełen zadumy i refleksji nad upływającym czasem i zmiennością naszego żywota... Mam ochotę coś o tym napisać i pewnie się potem moimi myślami z wami podzielę.

Więcej...